استاد راهنما :محمد حکیمی
محقق :سارا برومند
چکیده
عصمت به معنی دوری از گناه وزشتی ها می باشد که از نظر شیعه پیامبران و ائمه علیهم السلام در دایره عصمت قرار دارند ، به این معنا که از ابتدای حیات تا پایان عمرشان از هرگونه زشتی ، گناه وخطا چه به صورت عمد ویا سهو بدورند ،یعنی نسبت به تمام بدی ها عصمت دارند وعصمت یکی از شروط اصلی در پذیرش و اطاعت از پیامبران و امامان می باشد که مردم به آنها اعتماد کرده و سخنان و فرامین آنها را پذیرا باشد.
در نظر اهل سنت صدور گناهان بزرگ و کوچک از پیامبران در دوران قبل از نبوت ممکن است و معتقدند لزوم عصمت برای انبیاء در دوران نبوتشان معتبر است،نه در دوران قبل از نبوت. برای نمونه فخر رازی یکی از دانشمندان اهل سنت در کتاب عصمت الانبیاء در باره افعال پیامبران می نویسد :
«انبیاء در زمان نبوتشان از گناهان بزرگ و کوچک که به طور عمد مرتکب شوند معصوم هستند و اما اینکه از روی سهو(برگناهان صغیره )مرتکب شوند،جایز است»
تنها گروهی که صدور گناهان کبیره وصغیره را در دوران نبوت بر انبیاء جایز شمرده اند ،حشویه هستند که با ارائه شبهات متعددی بر عصمت انبیاء به اعتقاد خود تکیه زده اند.
آخرین نظرات